Wij, Maaike en Mabel, zijn in de Filipijnen om stage te lopen voor onze Minor ‘Global Awareness’ voor onze opleiding op de HAN. Dit is waarschijnlijk al bekende informatie, maar was het jullie ook al bekent dat we voorafgaan aan onze stage een introductie programma doen in Manila bij de organisatie Peoples’ Global Exchange (PGX)? Hier zijn wij 10 dagen om Manila en de Filipijnen beter te kunnen begrijpen. Wij begonnen ons avontuur op de dag dat we aan kwamen, 12 februari 2019. We hebben inmiddels een paar indrukwekkende momenten meegemaakt en interessante organisaties (NGO’s – Non-Govermental Organisations) ontmoet.

Akbayan Youth en University of the Philippines (UP)

We begonnen de ochtend vroeg om met studenten die tevens ook aangesloten zijn bij de activisten groep Akbayan Youth langs een campus van Manila te gaan. Dit is de  University of the Philippines. Hier hebben we wat gegeten en genoten. Daarna hebben wij de Social Work and Community Development afdeling bezocht en met de professors en studenten gesproken. De professor die ons wegwijs gemaakt heeft, heet Mary Lou L. Alcid, professor Social Work at UP. Ze heeft ons de Social Work bibliotheek laten zien inclusief de geschreven Social Work scripties. Hier liet ze ons ook hun ‘Oranje Boekje’ zien (Social welfare and social work by Thelma Lee Mendoza). Dit boek staat bekent als de bijbel van het social work in de Filipijnen en is tevens geschreven door een oud professor van de UP. Na de rondleiding hebben we ook gepraat over de toestand in het land en het sociale werk ernaast.

Naast het campus bezoek zijn wij ook later nog op sleeptouw genomen door studenten die aangesloten zijn bij de activistengroep Akbayan Youth, zoals ik al eerder vermeldde. We konden met hen praten over de politieke toestand in het land en wat zij deden. Wij werden uitgenodigd met hen mee te gaan om een ‘protest’ te bekijken. Er was de avond ervoor een journaliste opgepakt om haar politieke uitspraken. De jongeren gingen massaal de straat op. Enige min puntje van dit avontuurtje was is dat we te laat aankwamen op de locatie en het ‘protest’ al voorbij was. Om toch het succes van het protest te vieren en de ontmoeting met deze gezellige vrije geesten, zijn we met hen meegegaan naar hun Akbayan Youth studentenhuis. Hier hebben we gegeten en biertjes gedronken. Zo eindigde de interessante dag erg gezellig!

We hebben nog steeds contact met de studenten van Akbayan Youth en ontmoeten hen regelmatig. Een paar van hen komen uit Cebu (daar waar wij stage gaan lopen). Hen zullen we daar weer ontmoeten en de stranden mee afstruinen ;D

Een paar kleine feitjes:

• De lekkerste biertjes zijn: Red Horse en San Miguel.
• Ze drinken hier hun bier met ijsklontjes (HUH?! ja echt waar). Het bier wordt anders te snel lauw.
• Onze ‘bekende biertjes’ als Heineken en Hoegaarden liggen hier in de schappen van de supermarkt of op de bierlijst in de cafeetjes.

Sariaya, Quezon Province, 2 daagse trip met NGO ‘RIGHTS Inc.’

Sariaya, een plattelands gebied in de provincie Quezon, zuidelijk van Metro Manila. Het is een prachtig stuk land waar verschillende gemeenschappelijke boerderijen (community farms) zijn. We werden op sleeptouw genomen door de organisatie RIGHTS Inc. (Rural Poor Institute for Land and Human Rights Services, Inc.). Verschillende gemeenschappen zijn bij hen aangesloten en deze NGO maakt hen bekent met hun rechten en hoe ze zich kunnen ontwikkelen tot een beter groeiende boerderij. Ons doel was om met hen mee te gaan om bekent te raken met de ‘rural poor areas’ in de Filipijnen om ook daar een duidelijker beeld van te krijgen. Met onze stage gaan wij ons voornamelijk bezig houden met urban poor areas (het arme stads leven). Gelukkig had een van de human rights medewerker verschillende vergaderingen in Sariaya om de boeren bekent te maken over de tabak industrie en om deze eigenlijk langzaam te laten verdwijnen. We hebben ons niet gefocust op het doel waarvoor hij (Jansept Geronimo) het gebied in ging.

Om in Sariaya te komen hebben we eerst een 4 uur durende trip gemaakt op weg naar het gebied. Vervolgens werden we ondergebracht bij onze ‘host family’. Hier werden we als het ware ‘gewoon vol gepropt’ met eten. Het is namelijk onbeleefd om nee te zeggen en eten te weigeren in de Filipijnse cultuur. Al neem je maar een klein beetje, dat is goed genoeg. Maar ondanks de kleine beetjes werden we goed gevuld… Dat was maar goed ook, want ’s avonds kwamen een aantal mensen van de ‘community’ bij ons voegen. Voor dat we het wisten werd de Cocosnoot Gin erbij gehaald en ging de fles zo leeg. Voor ons die avond maximaal 3 shotjes van die 80% gin…We zijn die avond vroeg gaan slapen…

De volgende dag waren we al om 5:30 in de hoefjes. We hebben lekker ontbeten met groente, rijst, kip en worst. Een maaltijd voor de filipino is niet compleet zonder rijst, anders wordt het een ‘snack’ genoemd. Echter had Maaike flinke buikpijn toen zij wakker werd… Was it the filipino food? Maybe, could it have been the Coconut Gin? Probably…haha. Na een goed gevuld ontbijt (voor Mabel alleen die ochtend) zijn we naar de berg gereden. De zogenaamde Mount Banahaw zou heilig zijn en er wonen dan ook nonnen op de berg. Tijdens onze wandeling op de berg zijn we hen in hun klooster dan ook tegen gekomen. Het zag er erg mooi uit. Echter wilde de nonnen ons graag ‘blessen’ door ons kettingen te geven. Hiervoor moesten we beloven de kettingen niet af te doen. Omdat ze het ons zo indringend vroeg, vooral nadat ze al wist dat wij geen katholieken waren, konden wij deze belofte haar niet geven. We hebben niet de kettingen ontvangen, maar mochten zeker terug komen als we naar de waarheid opzoek waren. Maaike had nog steeds buikpijn, gelukkig hadden de nonnen een waterbron van de berg daar stromen. Maaike haar fles werd gevuld met ‘heilig’ bergwater. Dit zou haar beter maken, niet misschien, nee dit ging haar daadwerkelijk beter maken. Aan het einde van de dag voelde Maaike zich inderdaad al een stuk beter.

Weer onder aan de berg aangekomen, had een familie een verjaardagsfeestje. Ze zagen ons aan komen lopen en nodigde ons uit ook een hapje mee te eten. Zoals je nu al weet, kun je dat niet echt weigeren, dus hebben we een hapje meegegeten en een foto gemaakt met de jarige job. Na deze ‘snack’ met rijst hebben we onze tocht door Sariaya voortgezet en nog een paar vergaderingen bijgewoond. Echter waren deze in Tagalo, de gesproken taal in Manila en omstreken. Omdat we er erg weinig van verstonden waren de vergaderingen iets minder interessant voor ons, qua inhoud. Ondanks de voor-ons-niet-zo-interessante vergadering, werden we vanaf het moment dat we het terrein op liepen, aangestaard. We werden als heel bijzonder gezien en om die reden hebben ze dan ook (stiekem) foto’s van ons gemaakt. Na ons te hebben voorgesteld in het Engels, wat vertaalt werd naar het Tagalo, zijn de mensen ook met ons op de foto geweest. In grote groepen maar ook individueel. We voelden ons net ‘celebraties’. Zoals ik al in het vorige blog verteld heb is dit omdat ze onze blanke kleur associëren met hun schoonheidsideaal.

Op een van de boerderijen werd ook cocosnoot vodka geproduceerd. Dit doen ze door middel van de tak waar de bloem van de cocosnoot aan zou zitten, open te houden. Het sap van de cocosnootboom loopt in een opvang bak. Na een hele ton sap te hebben verzameld, destilleren ze dit sap tot een vodka van 90%. Ook dit drankje heeft Mabel geproefd. Maaike liet het er voor nu even bij zitten, buikpijn zei ze te hebben ;D #pussy (lul niet Mabel, ik heb wel geproefd…!!). Om niet met lege handen naar huis te gaan (dat deden we al niet want we namen van andere boeren al bijna 2 tassen aan vers eten mee + zwart/paarse rijst) kregen we een frisdrank fles gevuld met Cocosnoot Vodka mee.

Omdat dit bijna het formaat van een opstel heeft, delen we het blog in meerdere delen.

Wordt vervolgd…