Wij, Maaike en Mabel, zijn in de Filipijnen om stage te lopen voor onze Minor ‘Global Awareness’ voor onze opleiding op de HAN. Dit is waarschijnlijk al bekende informatie, maar was het jullie ook al bekent dat we voorafgaan aan onze stage een introductie programma doen in Manila bij de organisatie Peoples’ Global Exchange (PGX)? Hier zijn wij 10 dagen geweest om Manila en de Filipijnen beter te kunnen begrijpen. Wij begonnen ons avontuur op de dag dat we aan kwamen, 12 februari 2019. We hebben inmiddels een paar indrukwekkende momenten meegemaakt en interessante organisaties (NGO’s – Non-Govermental Organisations) ontmoet.

Voorafgaand aan dit blog hebben wij al geschreven over een deel van ons avontuur in Manila. Dit is deel 2! Hier hebben wij verschillende NGO’s bezocht, de één nog schokkender dan de ander. Hieronder kun je lezen over ECPAT, KvK Children without borders, de kindergevangenis en de vrouwen organisatie MATINIK.

ECPAT Philippines

Als onderdeel van ons ‘exposure program’ zijn wij op bezoek geweest bij ECPAT. Deze NGO is opgezet om kinderen te helpen van de blootstelling aan seksuele uitbuiting. Zij hebben een opvangcentrum om de meisjes te beschermen en te redden van plekken waar zij seksueel misbruikt werden, of waar zij moesten werken voor geld met seksuele handelingen. Deze kinderen zijn tussen de 9-20 jaar oud.

Ons bezoek begon met een rondleiding door het net gerenoveerde gedeelte van het gebouw. Dit zouden hun nieuwe kamers en woonkamer worden. Afstuderende studenten hebben in opdracht van hun universiteit het verblijf gerenoveerd. De kamers waren dan ook slim ingericht en prachtig geschilderd. De sfeer was daardoor heel huiselijk.

Na de rondleiding werden we voorgesteld aan de meisjes. Ze waren allemaal erg nieuwsgierig naar ons als bezoekers en giechelden veel. We hebben gepraat, woorden vertaald van en gegeten. We namen dit eten mee voor hen. Als afsluiter danste ze met ons en zongen we Engelse en liedjes in Tagalo (de streek taal rond Manila).

Onze ervaring

Het was een bijzondere avond. Je kon duidelijk zien dat de meisjes getraumatiseerd waren en dat deze seksindustrie zeker invloed op hen heeft gehad. Maar daar tegenover waren deze meiden zo blij en vonden ze het zo leuk dat wij op bezoek kwamen. En dat als ‘blanke’ buitenlanders, dezelfde soort buitenlanders die ook mee doen aan de ‘child trafficking‘. We hebben met hen overigens niet gepraat over hun ervaringen. Daarvoor waren we er te kort.

Terre des Hommes, the Netherlands

Wij vinden het vooral erg dat vooral mannen uit Europa, maar ook uit andere werelddelen, opzoek gaan naar seks met kinderen of webcam seks met kinderen. De kinderen hier zijn helaas de dupe van deze ’trend’. Door de armoede hier worden zij gedwongen hiermee geld te verdienen. Soms om zelf te kunnen ontsnappen aan de realiteit of om een steentje bij te dragen voor hun familie.

Gelukkig zijn er verschillende projecten die dit tegen willen gaan. Een van deze projecten is ‘Down to Zero‘. Dit is een project van Terre des Hommes the Netherlands. Zij ondersteunen veel van dit soort organisaties zoals ECPAT of de stage organisatie waar wij nu stage lopen (daarover later meer). Bekijk vooral de site en misschien kan jij ook wel een steentje bijdragen aan het stopzetten van deze industrie of de preventieve en nazorg van deze kinderen.

KnK – Children without Borders

Ook voor jongens is er een opvangcentrum in Manila. Dit zijn kinderen in conflict met justitie. KnK is een Japanse organisatie die zich ook in de Filipijnen gevestigd heeft. Deze kinderen worden opgevangen of gered van de straat of kindergevangenis. De jongens worden geholpen met hun sociale vaardigheden, krijgen trainingen en kunnen naar school door KnK.

Daarnaast helpt KnK hen met het zoeken naar hun ouders. De bedoeling is het vinden van een vervolg plek, het liefst thuis of in een langdurig opvanghuis.

Het ‘house of youth’

We hebben het opvangcentrum bezocht. Hier waren een stuk of 10 jongens gevestigd. Ze waren tussen de 9 en 20 jaar oud. We probeerde met hen een gesprek te voeren, wat niet geheel makkelijk verliep. Ons Engels moest grotendeels vertaald worden door de maatschappelijk werker. Pas toen wij vroegen naar wat zij zowel doen op een dag en wat hun hobby’s waren kregen wij meer contact met de jongens. De jongens hielden van dansen! Hun ogen begonnen te glunderen en het volume ging omhoog. In mijn eigen enthousiasme vroeg ik of ze ons het dansen wilden laten zien. Zo ‘stom’ als ik was, zei ik ook dat we wel mee zouden dansen.

We hebben twee dansuitvoeringen bekeken, maar daarna moesten wij ook echt in de benen. We hebben een stuk of 6 dansen mee gedanst met hen. Dit ging door hen en het beeldscherm te volgen. Het was verschrikkelijk warm en vermoeiend maar zo erg leuk om te doen met de jongeren. Ondanks dat het zo warm was, was het het zo ongelofelijk waard om met hen te dansen. Ze werden zo enthousiast van onze klungelige danspasjes en onze inzet. Het was voor ons een prachtige ervaring en de jongens zien ons graag terug komen. We plannen om dit ook daadwerkelijk te doen. Dit zou dan een bezoek zijn voor de gehele dag. Echter kan dit pas einde juni of begin juli.

We mochten helaas geen foto’s maken.

Zaterdagschool

Naast het opvanghuis is er ook een soort zaterdagschool gevestigd in een ‘urban poor area’. Hier kunnen kinderen les krijgen. Dit is vooral voor de kinderen die te weinig mee krijgen op school, dit komt bijvoorbeeld doordat de klassen erg groot zijn (zo’n 60 kinderen per klas) en het kind achterin zit. Bij deze zaterdagschool is het mogelijk om te komen en meer te leren om daarmee het positieve toekomst beeld van het kind te vergroten. Daarnaast is het voor de kinderen gunstig om naar deze zondagsklas te gaan, om zo van de straat te blijven en niet in conflict te komen met justitie en het straatleven.

We hebben de klas bezocht, echter was deze die dag gesloten omdat de leraar een ongeluk gehad had. Ze hebben maar één leraar en wanneer deze ziek is, gaat de klas niet door.

Children Jail, Manila

‘Bahay Pag-asa’ House of Hope in Tagalog is een 24-uurs kinderinstituut. Dit is voor kinderen die in conflict zijn met justitie. In tegenstelling tot het opvanghuis van KnK, is dit een opvangfaciliteit van de overheid. Hierdoor was het verschil in leefbaarheid vreselijk groot. Dit is geen opvanghuis of plek waar de kinderen hulp krijgen. De plek wordt ingezet als kindergevangenis.

Shocking…

We hebben deze plek bezocht. Ik kan gerust zeggen dat dit een verschrikkelijke inhumane plek is. De kinderen zaten nu met een voor hun relatief ‘ laag’ aantal van 60 jongens in één cel. In deze cel waren geen meubels, geen matrassen of speelgoed. De kinderen zaten allemaal op de grond en hadden ergens in de hoek een stinkende wc met een doek er voor. De cel was niet groter dan 20 m2. Tegelijkertijd werd het gebouw gerenoveerd, er was veel lawaai en opwaaiend stof. Dit waaide allemaal de cel in van de jongens.

We gingen met KnK op pad. Echter gingen we zonder enige voorbereiding het gebouw in, de trap op, de cel in. De cel werd gelijk achter ons dicht gedaan. Daar zagen we ze dan, 60 jonge koppies op de grond in rijen. Twee maatschappelijke werkers, onze ‘gids’ van KvK en onze gids van PGX en wij tweeën vulden de rest van de ruimte. Buiten de cel keken de bouwlui en de bewaking ons gapend aan. Niet alleen van de jongens maar ook van de lui ernaast werden wij met ‘maganda’ (mooi) nageroepen.

Niet iedereen zit vast met een gegronde reden

De kinderen hebben geen programma’s, zijn niet toegestaan om met elkaar te spelen of hard te lachen. Deze kinderen zijn tussen de 12 en 18 jaar oud.

Sommige kinderen hebben een lopende zaak, sommigen niet. Sommigen worden ergens van verdacht, anderen hebben daadwerkelijk ‘iets’ gedaan. Dit gaat over misdrijven zoals het verkopen van drugs, stelen van eten en andere kleine goederen of voor verkrachting. We spraken met deze jongens. De één zegt inderdaad drugs te hebben verkocht om zo wat inkomen te hebben, de ander was aanwezig bij een groepsverkrachting of de ander werd aangeklaagd voor verkrachting van zijn vriendin die net zoals hijzelf, minderjarig was.

Echter spraken we ook een paar jongens die zeggen niks gedaan te hebben. Zij waren aanwezig op het verkeerde moment, op het verkeerde tijdstip. Zij werden verdacht van een misdrijf of van medeplichtigheid. Als ze dan een zaak hebben is dat nog bijzonder want twee van de jongens de we gesproken hadden, hebben niet eens een zaak. Maar omdat ze geen familie hebben of iemand die hen uit de gevangenis kan helpen kennen, blijven zij daar in zitten. Niet een paar dagen of maanden, nee zeg maar gerust een paar jaar. Sommigen zaten daar al 3 jaar.

Ook waren er meiden in de kindergevangenis

Boven waren twee meisjes geplaatst. Zij moesten zich in een hoek vestigen terwijl het ‘kinderinstituut’ personeel het papier werk deed. Het meisje van 14 vertelde dat zij samenwoonde met haar vriend. Haar vriend werd verdacht van het verkopen van drugs, omdat zij met hem samenwoonde werd zij als medeplichtige gezien. Ze geloofden echter eerst niet dat zij minderjarig was. Ondanks het aantonen van haar geboortecertificaat werd zij opgeschreven als 18-jarige en in de volwassene cel gegooid bij de politie. Pas na enkele weken werd toch aangetoond dat zij maar 14 jaar oud was.

Naast het 14-jarige meisje, was er ook een 17-jarige vrouwelijke ‘gevangene’. Haar vader werd opgepakt voor verdenking van het verkopen van drugs. Ze was zo bang dat haar vader werd meegenomen, dat ze hem beschermde en hem omhelsde. Echter werd zij daardoor ook aangezien als een medeplichtige. Ze werd opgepakt en samen met de 14-jarige tegelijkertijd overgeplaatst naar het ‘kinderinstituut’.

De meiden hadden een tafel en een paar stoelen, ze hadden geen privacy en geen echte muren om hen heen, ze hadden gelukkig wel een dak. Maar ’s nachts worden ze lek geprikt door muggen en hebben ze het erg koud omdat er geen dekens zijn.

Activiteit met de kinderen

Met de meiden hebben we geen activiteit gedaan, maar met de jongens wel. We hebben met hen het spel ‘Wie-ben-ik’ gespeeld. Ze waren heel blij dat ze iets mochten doen. Ze waren erg fanatiek. Echter spraken ze niet echt Engels, daarom speelden Maaike en ik tegen elkaar. De jongens vonden dit ook geweldig om te zien. Na dit spelletje deden we nog ‘het verboden woord’. De jongens waren hier goed in. Echter begrepen ze mijn handelingen niet heel goed. Ik heb het twee keer geprobeerd en Maaike ook één keer.

Er is recentelijk een artikel geschreven door het CNN over deze plek. Ik raad je zeker aan om dit te lezen.

Wij waren redelijk gechoqueerd na dit bezoek en hadden zeker de rest van de middag en avond nodig om het allemaal te laten bezinken.

MATINIK Women’s organization

In contrast met alle heftige indrukken van de dag hiervoor, hadden we deze dag een luchtiger bezoek. Het was een erg prachtige dag, we gingen met onze PGX gids op pad naar een ‘Urban Community’ in Manila. Hier spraken we met vrouwen dit zich aangesloten hadden bij MATINIK woman’s organization.

Dit is een organisatie die voor de rechten van vrouwen strijd. Dit is voornamelijk voor hun eigen deel community die zich in Quezon City bevindt. Vrouwen worden mishandeld door hun mannen of seksueel lastiggevallen op straat. Gelukkig is er sinds een paar jaar een wet in Quezon City dat je een flinke boete of zelfs een tijdje in de gevangenis moet zitten als je een vrouw lastig valt door ze bijvoorbeeld na te roepen (hier kunnen ze in Nederland nog wat van leren!).

De organisatie maakt vrouwen bewust van hun rechten en helpt ze hoe ze zich sterk kunnen maken tegen deze mannen. Daarnaast helpen ze hen met het werken. De vrouwen zijn gegroepeerd, leren elkaar vaardigheden aan en maken een soort poetsdoeken die ook als pannenlappen functioneren.

Kinderen in de Community

We wandelden door de buurt en kwamen zo terecht op een binnenplein. Hier speelden vele kinderen. We gingen op een bankje aan de zijkant zitten. Langzamerhand kwamen de kinderen steeds dichterbij ons. Ze waren nog te verlegen om onze vragen te beantwoorden. Maar na een tijdje, en zo’n 20 kinderen meer, begonnen ze uitgebreid te vertellen en vragen aan ons te stellen. Ze lieten Maaike weer dansen en zongen voor ons hun volkslied.

Toen we weg wilden gaan, pakten een paar kinderen onze handen en plaatsten deze tegen hun eigen hoofd. Dit is een gebaar van respect. De kinderen worden dit geleerd om naar ouderen te doen. Het was zo schattige en ontroerend dat zij op deze manier hun respect naar ons uitten

Het was een heel interessant en indrukwekkend programma. We zijn blij dat we het gevolgd hebben. Echter zijn we nu wel erg blij dat we onze stage in Cebu mogen volgen. Even weg van Manila en de waanzin.

Blijf ons volgen op ons Instagram en de blogs die we ook voor DESTIFT.nl schrijven.

Ons avontuur bij FORGE inc. in Cebu gaat nu van start! – STAY TUNED –

Dikke vette groetjes van Maaike en Mabel